Ο κόκκινος εφιάλτης του βωξίτη

αναδημοσίευση από Σχολιαστές Χωρίς Σύνορα

Όλοι είδαμε τις τρομαχτικές εικόνες της κόκκινης τοξικής λάσπης που πλημμύρισαν τα χωριά 40χλμ γύρω από το εργοστάσιο αλουμίνας Ajkai Timfoldgyar Zrt, στην Ουγγαρία, εικόνες βγαλμένες σαν από χολιγουντιανή ταινία καταστροφής.

(η τεράστια δεξαμενή πριν τη διαρροή)



(και μετά)

Το ιστολόγιο του Παρατηρητήριου Μεταλλευτικών Δραστηριοτήτων, ασχολείται με τα θέματα αυτά εδώ και χρόνια και έχει πάρα πολλά στοιχεία για τον ελληνικό χώρο που έχει την τύχη και την ατυχία μαζί, να έχει εξαιρετικά πλούσιο υπέδαφος, αλλά η διαχείρισή του γίνεται με μοναδικό γνώμονα το κέρδος των επιχειρήσεων. Μήπως όμως δεν γίνεται κι αλλιώς; Μήπως αυτού του τύπου η εκ-μετάλλευση είναι πάντα ή κατά το μεγαλύτερο μέρος της προς όφελος των παντός είδους “αφεντικών”;

Γιατί βέβαια, τόση μόλυνση, τόση καταστροφή στο περιβάλλον δεν γίνεται για κουτάκια μπύρας και πορτοπαράθυρα!  Υπάρχουν πολύ περισσότερα πίσω από τη βιομηχανία αλουμινίου και είναι δυστυχώς, τρομακτικά. Από το πολύ ενδιαφέρον κείμενο του Παρατηρητήριου, H βιομηχανία αλουμινίου και η στενή της σχέση με τον πόλεμο, αντιγράφω:

Mια από τις βασικές, αν και κρυμμένες, κινητήριες δυνάμεις πίσω από την παραγωγή αλουμινίου είναι η βιομηχανία όπλων. Οι πιο ισχυρές και κερδοφόρες εταιρείες είναι αυτές που φτιάχνουν οπλικά συστήματα – που βαφτίζονται «αμυντικά» ή «διαστημικής τεχνολογίας» – και αυτές είναι οι καλύτεροι πελάτες των εταιρειών παραγωγής αλουμινίου.
[…] Ο πόλεμος είναι πιθανότατα η πλέον κερδοφόρα επιχείρηση για τους παραγωγούς αλουμινίου, αν και τα συμβόλαια και οιστατιστικές που το αποδεικνύουν εδώ και πολύ καιρό δεν είναι προσβάσιμες. Παράλληλα αυξάνεται διαρκώς η χρήση αλουμινίου από άλλες βιομηχανίες (αυτοκίνητοβιομηχανία, κατασκευές κ.λ.π.) οι οποίες ευνοούνται από την προνομιακή μεταχείριση της πολεμικής βιομηχανίας, πράγμα που ισοδυναμεί με έμμεση επιδότηση.

 (αξίζει να το διαβάσετε όλο)

Για την εκμετάλλευση του βωξίτη στον Ελληνικό χώρο, δείτε επίσης:

Κίνηση για την σωτηρία της Γκιώνας

Πολίτες της Φωκίδας για το Περιβάλλον και τον Πολιτισμό

Συμπαράταξη Βοιωτών για το Περιβάλλον

Οι ζωές των απείθαρχων όµορφα καίγονται (από τη “Γαλέρα”)

Και αν αναρωτηθείτε αν είναι αυτό “ανάπτυξη” (και μάλιστα “πράσινη”), διαβάστε ένα μεγάλο αλλά πολύ ενδιαφέρον κείμενο του ομότιμου καθηγητή του ΕΜΠ Δ. Ρόκου με τίτλο: Η Ολοκληρωμένη Ανάπτυξη των Ορεινών Περιοχών στα χρόνια της “κρίσης”, από όπου αντιγράφω:

“Το ιδεολόγημα της μονοδιάστατης και στρεβλής αναπόδραστα “Ανάπτυξης”, δηλαδή της Οικονομικής Αύξησης, κυριάρχησε σ’ όλον τον “ελεύθερο” κόσμο από το 1947 ως το 1987 που η Παγκόσμια Επιτροπή για το Περιβάλλον και την Ανάπτυξη (WCED) του Ο.Η.Ε., αξιοποιώντας τις συμβολές χιλιάδων επιστημόνων, πανεπιστημιακών και πολιτικών απ’ όλο τον κόσμο, που συμμεριζόταν διαφορετικές αξίες και κοσμοθεωρίες, με την ευθύνη της Gro Harlem Brundtland, κατέληξαν στην Έκθεση “Our Common Future” (WCED 1987), η οποία, μετά από μια θαυμάσια ανάλυση, προτείνει την Sustainable (Διατηρήσιμη) Ανάπτυξη ως λύση στα πολύπλοκα και πολυδιάστατα προβλήματα που γέννησε, διόγκωσε και όξυνε για τον άνθρωπο και το περιβάλλον το αναπτυξιακό μοντέλο που προηγήθηκε.

Ο αμφιλεγόμενος ορισμός, αλλά και το νόημα και τα αποτελέσματα εφαρμογής της Διατηρήσιμης Ανάπτυξης ως της Ανάπτυξης “η οποία ικανοποιεί τις ανάγκες του παρόντος, χωρίς να διακυβεύει τις δυνατότητες ικανοποίησης των αναγκών των μελλοντικών γενεών”, αμφισβητήθηκε έντονα και τεκμηριωμένα και με στοιχεία των εκθέσεων Ανθρώπινης Ανάπτυξης του ΟΗΕ (UNDP 1999, 2001, 2002, 2003), αλλά και από πολλούς επιστήμονες σ’ όλο τον κόσμο (Ρόκος 2003, 2004, 2005, Sachs 1992).

Τα στοιχεία αυτά αποδεικνύουν κατακάθαρα ότι από το 1992 και μετά, στον αστερισμό της “βιώσιμης” ή “αειφόρου” ανάπτυξης όπως ψιμυθίωσαν στον τόπο μας την Διατηρήσιμη, οι πλούσιοι εξακολουθούν να γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί περισσότεροι και φτωχότεροι. [...]

Έτσι, η Αξιοβίωτη Ολοκληρωμένη Ανάπτυξη, μ’ άλλα λόγια η Ανάπτυξη που αξίζει να τη ζεις, γιατί ολοκληρώνει τις οικονομικές με τις κοινωνικές, τις πολιτικές, τις πολιτισμικές και τις κατάλληλες κάθε φορά, για κάθε τόπο, τεχνικές/τεχνολογικές δράσεις της, αναγνωρίζοντας και σεβόμενη τις θεμελιακές ουσιώδεις σχέσεις, αλληλεξαρτήσεις και αλληλεπιδράσεις τους και τις ειρηνικές, θετικές, δημιουργικές και ηθικές συνέργειές τους για μια ανθρώπινη ζωή, σ’ ένα ανθρώπινο φυσικό και πολιτισμικό περιβάλλον, σ’ ένα ειρηνικό και καλύτερο κόσμο, ήταν και είναι η μόνη λύση για μια πραγματικά εναλλακτική πορεία.”

Οι τελευταίες αναρτήσεις του Παρατηρητήριου είναι αφιερωμένες στην καταστροφή στην Ουγγαρία και τις συσχετίσεις με την κατάσταση στα αντίστοιχα ορυχεία της Ελλάδας. Από εκεί, και η παρακάτω φωτογραφία του μπαζωμένου όρμου στο Λαρνάκι της Φωκίδας, που θυμίζει πολύ τις εικόνες από την Ουγγαρία.

Κι αν αναρωτιέστε πού τη βάζουμε εμείς τη δική μας κόκκινη λάσπη:

Βιομηχανίες καταπίνουν το οικοσύστημα
Συγκεκριμένα, στην περιοχή δραστηριοποιείται από το 1966 το βιομηχανικό συγκρότημα της “Αλουμίνιο της Ελλάδας” (ΑτΕ), με σκοπό την εκμετάλλευση των μεταλλευμάτων βωξίτη, την παραγωγή και κατασκευή στην Ελλάδα αλουμίνας και αλουμινίου. Μόνο από την κόκκινη λάσπη της αλουμίνας, που απορρίπτεται στον κόλπο εδώ και 50 χρόνια, έχει ήδη καλυφθεί περισσότερο από το 12% της επιφάνειας του πυθμένα του κόλπου. Η λάσπη αποτελείται από βαρέα μέταλλα, φυσικά ραδιενεργά συστατικά και άλλες επικίνδυνες και καρκινογόνες ουσίες, σύμφωνα με ανακοινώσεις της Συμπαράταξης Βοιωτών για το Περιβάλλον. (http://iteanet.blogspot.com/2010/04/blog-post_9495.html)

Έγραψε η elsa
(με στοιχεία από δική της ανάρτηση, εδώ)