Εδώ και δεκαετίες οι αγρότες δέχονται επίθεση από σχεδόν σύμπασα την κοινωνία με προεξάρχοντες τους πολιτικούς ταγούς, οι οποίοι τους αντιμετωπίζουν σχεδόν περιφρονητικά.
Το αποκορύφωμα είναι ότι παρουσιάζονται, από τα ΜΜΕ κυρίως, σαν οι κύριοι υπαίτιοι της δυσλειτουργίας της αγοράς, μιας και οι αποκλεισμοί δρόμων είναι ανάσχεση στην κίνηση του εμπορίου (μεταφορές, ανταλλαγή αγαθών κ.λπ.).
Η επίθεση που δέχονται οι αγρότες είναι άδικη. Απομονωμένοι, ασυντόνιστοι, χειραγωγούμενοι οι πλείστοι από αγροτοπατέρες δεν μπορούν να πείσουν την κοινωνία ότι αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης, αλλά και της ίδιας της ύπαρξής τους.
Για να υποστηρίξει κάποιος τα συμφέροντά του, την ύπαρξή του, οφείλει να ευρίσκεται μέσα στην κοινωνία, να είναι, ως κοινωνική ομάδα, μαζί με άλλες κοινωνικές ομάδες, μαζί με άλλους εργαζόμενους.
Θα 'πρεπε λοιπόν οι αγρότες, αφού γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει εθνική αγροτική πολιτική, να στρέψουν τα νώτα σε πολιτική και κόμματα και να αυτοοργανωθούν. Να αναδιαρθρώσουν τη ζωή τους σε τοπικό επίπεδο, να αναζωογονήσουν τις κοινότητες, τις περιφέρειες. Να δημιουργήσουν τοπικές κοινότητες, ικανές «να ικανοποιούν τις ανάγκες των πολιτών που ζουν σε αυτές με υποδομές υγείας, ψυχαγωγίας, εκπαίδευσης, αλλά και με την τοπική (αυτο)παραγωγή προϊόντων, την ενεργειακή αυτάρκεια μέσω της αυτοπαραγωγής κ.ά. Ταυτοχρόνως η αναζωογόνηση των τοπικών κοινοτήτων δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την εγκαθίδρυση μοντέλων άμεσης δημοκρατίας». (Περιοδικό «Μάγμα», τ. 5).
Για να συμβεί αυτό, ο αγρότης οφείλει να πειστεί ότι πάνω απ' όλα είναι η αλληλεγγύη προς τους άλλους αγρότες, να μάθει να συνεργάζεται μαζί τους. Να συνειδητοποιήσει ότι συνδικαλιστές και πολιτικοί είναι ένα και ταυτόν, δηλαδή παράσιτα, και ότι, τελικά, μπορούν να διαχειριστούν την οικονομία μόνοι τους.
Αλλά και όλοι οι υπόλοιποι πρέπει επιτέλους να συνομολογήσουμε ότι «δεν είναι δυνατόν να έχουμε απεριόριστη ανάπτυξη σ' έναν πεπερασμένο κόσμο». (Πωλ Αριές, «Μάγμα»). Οι φωνές που απαιτούν διατροφική αυτάρκεια, ευτυχώς, πυκνώνουν. Ζητούν απεξάρτηση από υπερεθνικές εταιρείες, στήριξη αγροκτημάτων μικρής κλίμακας, δημιουργία συνεταιρισμών, στήριξη των τιμών στην αγορά, πρόσβαση σε τεχνογνωσία, εφόδια και φυσικούς πόρους. Αλλά πρέπει να «χτιστούν» συμμαχίες. Η αλληλεγγύη και η συνεργασία είναι εκ των ων ουκ άνευ, ώστε να αντιμετωπιστούν η κρατική ακηδία, η πίεση των πολυεθνικών, οι μονοκαλλιέργειες, τα μεταλλαγμένα προϊόντα, το χάσμα, τέλος, μεταξύ παραγωγών και καταναλωτών. Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που έχουν επιλέξει να ζουν καλλιεργώντας τη γη, πώς να το κάνουμε;
Μικρομεσαίοι καλλιεργητές που ζητούν το ελάχιστο· να ζουν ανθρώπινα μέσα απ' αυτή τους την επιλογή. (Αλλο ζήτημα οι επιχειρηματίες μεγαλοκαλλιεργητές· ουσιαστικά είναι θηρευτές κέρδους, αδιαφορώντας για τη βιοποικιλότητα, για τη «Δημοκρατία της Γης»). Είναι θλιβερό να κλείνουν τα καφενεία στα χωριά, να μην υπάρχει φως, ελπίδα, χαρά. Είναι λυπηρό νέοι άνθρωποι να φυλακίζονται στο σπίτι τους γιατί δεν μπορούν να βγουν στην «αγορά» να συνομιλήσουν, να αλληλοκεραστούν. Και είναι εξοργιστικό οι του άστεως να τους κατηγορούμε ανερυθρίαστα γιατί τάχα μου οι κινητοποιήσεις τους δεν είναι οι ενδεδειγμένες (sic). Πόσοι αγρότες έχουν απομείνει στη χώρα; Περί τους 500.000, εκ των οποίων, -λένε οι στατιστικές- μόνο οι μισοί έχουν κύρια ασχολία την καλλιέργεια της γης, με πανάκριβα δε γεωργικά φάρμακα, με υψηλότατο κόστος παραγωγής (μηχανήματα, πετρέλαια, μεροκάματα...).
Οφείλουμε άπαντες να υποστηρίξουμε τον αγώνα τους, την πρωτογενή, διάολε, παραγωγή. Τι θα τρώμε εάν αυτοί οι λίγοι εξαφανιστούν; Πλαστικά, χημικά, μεταλλαγμένα. Δεν θα αργήσει και η δική μας μετάλλαξη, εάν δεν ταρακουνηθούμε, διότι αύριο θα 'ναι η δική μας σειρά να εξωθηθούμε στο περιθώριο, στον αγώνα για επιβίωση. Και όταν η επιβίωση απομακρύνεται ο αγώνας γίνεται λυσσαλέος, ανέλεγκτος, βίαιος, ανθρωποφαγικός.
Δεν είναι αυτή η μοίρα της ανθρωπότητας, εννοείται δεν θα 'πρεπε να είναι αυτή, εάν επικρατούσε η στοιχειώδης ισότητα στην πολιτική σκέψη και δράση. Γιατί αυτό που κινεί τις κοινωνίες είναι αποτέλεσμα δράσης και όχι πρόθεσης. Εμείς νομίζουμε ότι οι αγρότες μάς κλείνουν τους δρόμους ενώ, ουσιαστικά, προσπαθούν να μας ανοίξουν τα μάτια, να μας βγάλουν από τον λήθαργο του εφησυχασμού...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου